İbn-i Abbas ra.’dan, dedi ki: Haruriyye (Hariciler) düşmanlık üzere bir yerde toplandılar ve Ali b. Ebi Talib ra. ve onunla beraber olan Nebi sav.’in ashabına karşı çıkmaya karar verdiler.
Bir adam gelip dedi ki: “ey emiru’l mü’minin bu topluluk sana karşı gelecek” demeye başladı. Ali ra., “bana karşı çıkana kadar bırak onları. Bana karşı savaşa girişene kadar onlarla savaşmayacağım. Gerçi öyle de yapacaklardır” dedi.
Bir gün Ali ra.’a dedim ki: “Ey emiru’l-mü’minin biraz namazı geciktir ki namazı kaçırmayayım ve bu arada o topluluğa konuşayım. Sana bir şey yaparlar diye korkuyorum” “Hayır inşALLAH bir şey yapmazlar. Ben güzel davranıp kimseye eziyet yapmayan biriyim” dedi. İbnu Abbas ra. dediki “Bu yemaniyyeden (bir tür kumaş) en güzelini giydim.” (Ebu Zemil dediki İbnu Abbas ra. güzel yakışıklı biri idi)
İbnu Abbas ra dedi ki “Yanlarına geldim. Öğle istirahatında idiler ibadette onlardan daha şiddetli gayret gösterenini görmedim. Elleri deve dizi gibi idi (Çok ibadetten iz yapmıştı) yüzlerinde secde eseri görülüyordu üzerlerinde yıkanmış gömlekler vardı yüzleri uykusuzluktan zayıflamıştı. Yanlarına gidince dediler ki:
– Bu üzerindeki elbisede ne?
İbnu Abbas ra.
– Beni bununla mı ayıplıyorsunuz? Ben Resul sav.’in üzerinde bundan daha güzelini görmüştüm ve (bu konuda bilirsiniz ki) şu ayet inmiştir: “De ki ALLAH’ın kulları için yarattığı ziyneti ve temiz rızıkları haram kılan kimdir? A’raf/32”
– Niye buraya geldin?
– Size Resulullah sav.’in ashabından, onun yanında olup da vahyin üzerlerine indiği insanlardan bahsetmeye geldim ki aranızda onlardan hiçbiri yok!
Bazıları dedi ki:
– Kureyşle münakaşa etmeyin. ALLAH teala buyuruyor ki: “Onlar şüphesiz kavgacı bir millettir. Zuhruf/58” İki üç kişi keşke onlarla konuşsan dediler.
İbnu Abbas dedi ki:
– Söyleyin bana Resulullah sav.’in amca oğlu ve damadı olup, ona ilk iman eden, ashabının birlikte olduğu kişiden alıp veremediğiniz nedir?
Dediler ki:
– Biz ona üç konuda muhalefet ediyoruz.
– Nedir onlar?
– Birincisi, o ALLAH’ın dininde insanları hakem kıldı. Halbuki ALLAH buyurdu ki “Hüküm ancak ALLAH’ındır. Yusuf/40” ALLAH’ın bu sözünden sonra insanların hükümde ne işi olabilir.
– Başka?
– Ali insanlarla savaştı ama ne köle aldı ne ganimet. Eğer savaştıkları kafir idiyseler mallarının Ali’ye helal olması gerekirdi. Eğer mü’min idiyseler mü’minlerin kanını dökmek haramdır.
– Başka?
– Kendisi için emiru’l mü’minin sıfatından vazgeçti. Eğer emiru’l mü’minin değilse emiru’l kafirin demektir.
– Başka bir itirazınız var mı?
– Bu kadarı bize yeter dediler.
İbnu Abbas ra.
– Eğer size ALLAH’ın muhkem kitabından ve Nebisinin sünnetinden fikirlerinize karşı delil getirirsem dönecek misiniz?
– Evet dediler.
– ALLAH’ın dininde insanların hüküm vermesi hakkındaki görüşüne gelince, ALLAH teala buyuruyor ki: “Ey inananlar. İhramlı iken av öldürmeyin…”den itibaren “içinizden adil birisi ona hükmetsin. Maide/95” Kadın ve kocası hakkında ise şöyle buyuruyor: “Eğer karı kocanın arasının açılmasından endişelenirseniz erkeğin ailesinden bir hakem kadının ailesinden bir hakem gönderin. Nisa/35”
Şimdi ALLAH’a yemin ederek soruyorum size: İnsanları birbirin kanına girmekten alı koymak için, aralarını bulmak için hüküm vermek mi daha evladır, yoksa değeri çeyrek dirhem olan tavşan ve birkaç kadın hakkında hüküm vermek mi kolaydır. Üstelik biliyorsunuz ki ALLAH dileseydi hükmü verir, insanlara bırakmazdı.
– VALLAHi birbirlerinin kanına girmekten alıkoymak ve aralarını düzeltmek daha evladır.
– Ali ra. savaştı ama köle ve ganimet almadı sözüne gelince, söyleyin anneniz Aişe’ye sövüyor musunuz, yoksa başka kadınlarda helal olanı ondada helal kılıyor musunuz? Eğer böyle diyorsanız küfre düştünüz demektir. Yok eğer onun mü’minlerin annesi olmadığını söylüyorsanız yine kafir oldunuz ve İslamdan çıktınız demektir. ALLAH teala buyuruyor ki: “Nebi mü’minlere kendi canlarından daha evladır ve zevceleride (mü’minlerin) anneleridir. Ahzab/6” Görülüyor ki siz iki sapıklık arasında bocalıyorsunuz, hangisini seçerseniz seçin şimdi bu görüşlerinizden vazgeçtiniz mi?
Birbirlerine baktılar ve dediler ki:
– VALLAHi evet!
– Ali’nin kendisi için emiru’l mü’minin sıfatından vazgeçtiği görüşünüze gelince size bu konuda razı olacağınız sözü söyleyeceğim: Hudeybiye günü Resul sav. Kureyşi aralarında anlaşma yazmak için davet etti. Suheyl b. Amr ve Ebu Süfyan ile yazışacaklardı. Peygamber sav. Dedi ki: “Ey Ali yaz. Bu ALLAH’ın Resulü Muhammedin hükmüdür” Dediler ki: “VALLAHi senin ALLAH’ın Resulü olduğunu bilseydik seni Kabeden alı koymazdık, sana karşı savaşmazdık. Onun yerine Muhammed b. Abdullah yaz” Peygamber dedi ki “VALLAHi beni yalanlasanız da ben gerçekten ALLAH’ın Resuluyüm. Yaz ey Ali Muhammed b. Abdullah” Peygamber Ali’den kendisinin Nebi olarak zikredilmemesine razı olduysa ve bu Onu peygamberlikten çıkarmadıysa Ali’nin emirlikten düştüğünü nasıl söylersiniz? Şimdi bu görüşünüzden de vazgeçtiniz mi?
– Dediler ki: VALLAHi evet.
Bunun üzerine iki bini geri döndü. Dört bin kişi ise sapık olarak öldürüldüler. (Sonraki savaşlarda) Bu hadisi Abdurrezzak, Ebu Nuaym ve Beyhaki ve diğerleri tahric ettiler.
