”Hz İbrahim, insanları, evinde konuk ederdi. Bir gün konuk edecek adam aramaya çıktı, fakat hiçbir kimseyi bulamadı. Eve döndüğünde, içeride bir adam gördü. Ona:
-‘Ey Allah’ın kulu! İzin almadan ne sebeple evime girdin?’ diye sordu. O da:
-‘Rabbimin izniyle girdim!’ dedi. Hz İbrahim:
-‘Sen kimsin?’ diye sordu. O da:
-‘Ben, ölüm meleğiyim. Rabbim, beni; Allah’ın ‘dost’ edindiğini kendisine müjdeliyeyim diye kullarından birine gönderdi!’ dedi. Hz İbrahim:
-‘O kul kimdir? Allah’a yemin ederim ki, eğer o kulun kim olduğunu bana bildirirsen, yeryüzünün en uzak mıntıkasında da olsa bile mutlaka onun yanına giderim, ölüm bizi ayırıncaya kadar onun komşusu olarak yanında kalmaya devam ederim!’ dedi. Ölüm meleği:
-‘O kul sensin!’ dedi. İbrahim:
-‘Ben mi?’ dedi. Ölüm meleği:
-‘Evet… Sensin!’ dedi. İbrahim:
-‘Rabbim beni hangi nedenle ‘dost edindi?’ diye sordu. Ölüm meleği:
-‘Çünkü sen insanlara sürekli (bir şeyler) verirsin, onlardan da hiçbir şey istemezsin!’ dedi.”
İbn Kesir – Peygamberler Tarihi
