Bir gün Hz Adem yolda giderken kendisine şeytan şataştı. Hz Adem dedi ki:
-Ya Şeytan! Benimle ve benim oğullarımla bir düşmanlığın var mıdır? Şeytan cevaben:
-Seninle ve oğullarınla düşmanlığım ebedi vardır.
-Niçin?
-Bir günah sen işledin, bir günah da ben işledim.
-Sen melun! Bir günah işledin, lakin onu takdire bıraktın. Ebedi olarak lanetlendin. Ben bir günah işledimse de nefsimi kınadım. O günahı nefsime havale ettim. Tövbem kabul olundu, yargılandım.
Tövbenin bir şartı da Peygamberimizin yolunu tutup Hz Adem gibi tövbe etmektir. Şeytan mezhebini tutar ve şeytan mezhebi üzere tövbe ederse o kimsenin tövbesi kabul olmaz.
Hz Adem’in tövbe hususundaki mezhebi, günahı kendi nefsine yükler ve der ki:
”Ey Rabbimiz! Biz nefislerimize zulmettik.” (el-Araf,23)
İstiğfar ve tövbede bulunur. Böylesine tövbeyi Hak Teala kabul eder.
Müzekkin Nüfus – Eşrefoğlu Rumi
