Bir gün Hz Adem yolda giderken kendisine şeytan şataştı. Hz Adem dedi ki:

-Ya Şeytan! Benimle ve benim oğullarımla bir düşmanlığın var mıdır? Şeytan cevaben:

-Seninle ve oğullarınla düşmanlığım ebedi vardır.

-Niçin?

-Bir günah sen işledin, bir günah da ben işledim. 

-Sen melun! Bir günah işledin, lakin onu takdire bıraktın. Ebedi olarak lanetlendin. Ben bir günah işledimse de nefsimi kınadım. O günahı nefsime havale ettim. Tövbem kabul olundu, yargılandım.

Tövbenin bir şartı da Peygamberimizin yolunu tutup Hz Adem gibi tövbe etmektir. Şeytan mezhebini tutar ve şeytan mezhebi üzere tövbe ederse o kimsenin tövbesi kabul olmaz.

Hz Adem’in tövbe hususundaki mezhebi, günahı kendi nefsine yükler ve der ki:

”Ey Rabbimiz! Biz nefislerimize zulmettik.” (el-Araf,23)

İstiğfar ve tövbede bulunur. Böylesine tövbeyi Hak Teala kabul eder.

Müzekkin Nüfus – Eşrefoğlu Rumi