Bir gün Şeyh Merkez Efendi, seccadesini sermiş namaz kılmakta idi. Başını seccadeye koyduğu zaman yerin altından bir ses:

”Ya Şeyh! Ben burada yedi bin yıldır kırmızı renkli, sedef lezzetli hayat pınarıyım. Emrinle yeryüzüne çıkmaya hazırım. Beni Cenab-ı Hak humma hastalığına yakalananlara şifa olarak halk etti. Elbette sen beni bu hapisten kurtaracaksın,” diye yalvarmaya başlar.

Şeyh Merkez Efendi müridlerine:

”Gelin ahbaplar, şu seccadenin bulunduğu yerde bir kuyu kazalım,” der ve ”Bismillah” diyerek yere ayağını hızlıca vurur.

Etrafında bulunan bütün sadık dervişleri başına üşüşür ve oraya bir kuyu kazılır.

Merkez Efendi Kuyusu diye anılan o kuyudan her kim her sabah aç karnına besmele çekerek içerse humma hastalığından şifa bulurmuş.

Şimdi hala aynı kuyu durmaktadır.

Osmanlı’dan Hikayeler

Osman Gazi Yenişehir’i merkez seçerek orada oturdu. Gazilere evler verdi, şehri imar etti. Bir gün Germiyan ilinden birisi Osman Gazi’nin huzuruna çıkıp Yenişehir pazarının bac’ının (vergisinin) kendisine satılmasını istedi.

Osman Gazi adama ”Bac nedir?” diye sordu. Adam da ”Pazara yük getirenlerden alınan akçedir (paradır).” diye izahta bulundu. Osman Gazi ”Pazara gelenlerden alacağın mı var ki onlardan akçe alırsın?” deyince, adam bunun bir adet olduğunu ve her vilayette padişah için yükten akçe alındığını söyledi.

Osman Gazi ”Bu Tanrı buyruğu mudur, peygamber sözü müdür yoksa hükümdarlar kendileri mi uydurmuştur?” diye sorunca adam: ”Eskiden beri hükümdar töresidir.” cevabını verir. Osman Gazi kızarak: ‘‘Yürü adam, buralarda durma, sana zararım dokunur. Bir kişi ki malını kendi eliyle kazanmış, bana ne borcu olsun ki? Bana neden bedavadan pay versin?” dedi.

Bu sırada Osman Gazi’nin yanında bulunanlar ona şu izahatta bulundular: ‘‘Ey Han! Bu, pazarı bekleyenler için adettir, onlara akçe verirler ki onların da emekleri boşa gitmesin.” deyince Osman Gazi: ”Kim ki pazarda bir yükü satarsa iki akçe versin eğer ki yük satmazsa hiçbir akçe vermesin.” diyerek ilk kanununu koymuş oldu.

Padişah Kıssaları

İstanbul’da  bu haberi işiten Fatih Sultan Mehmed Han, torunu için dualar etti ve ”Lala Selim’i çok sevdim” buyurdu.

Ertesi gün sabahleyin, Sultan Fatih lalasına gece gördüğü rü’yayı anlattı:

”Kendimi bir derya içinde gördüm. Yanımda oğlum Bayezid de vardı. Bir ara, deryanın karşı tarafından bir güneş doğdu. Güneş önce beni, sonra da Bayezid’i aydınlattı. Sonra yedi güneş daha doğdu.”

Fatih’in lalası rü’yayı; ”Cenab-ı Hak hayıra getirir inşaallah sizden sonra yerinize oğlunuz Bayezid’in sultan olacağını, ondan sonraki padişahın yedi şöhretli kimseye galip gelerek, müslümanları bir bayrak altında toplayacağını umarım” diyerek ta’bir etti.

Yavuz Sultan Selim

Yavuz Sultan Selim gösterişten hoşlanmaz, devlet malını israf etmezdi. Babasından devraldığı tatminkar hazineyi ağzına kadar doldurdu. Hazinenin kapısını mühürledikten sonra, şöyle vasiyet etti:

”Benim altınla doldurduğum hazineyi, torunlarımdan her kim doldurabilirse kendi mührü ile mühürlesin, aksi halde Hazine-i Hümayun benim mührümle mühürlensin.”

Bu vasiyet tutuldu. O tarihten sonra gelen padişahların hiçbiri hazineyi dolduramadığından, hazinenin kapısı daima Yavuz’un mührüyle mühürlendi. Yavuz, büyük bir tevazu sahibi idi.

Yavuz Sultan Selim

Sultan 2. Abdülhamid Han zamanında, Sultan Selim Han’ın türbesinde vazife yapan bir türbedar çok fakir idi. Sultan Selim Han’ın büyük bir evliya olduğunu öğrenmişti. Fakat yıllardır bu türbede vazife yaptığı halde, hiçbir kerametini görmemişti. Bir gün kabre karşı durup, Selim Han’a hitaben;

”Evliyadan olduğunu duydum. Yıllarca türbedarlığını yapıyorum, hala yoksulluk içindeyim” dedi.

Sultan Selim Han ,o gece zamanın sultanı Abdülhamid Han hazretlerine rü’yada görünerek, durumu bildirdi. Padişah, o türbedarı sarayına çağırdı ve türbedeki durumları sordu. Türbedar dünkü söylediği sözleri hatırlayarak, Abdülhamid Han’ın hadiseden haberdar olduğunu sezdi ve söylediklerini tekrar etti.

Bunun üzerine Sultan Abdülhamid Han, o türbedara ihsanlarda bulundu ve maaşını artırdı.

Yavuz Sultan Selim

Sultan 2. Abdülhamid Han zamanında, Sultan Selim Han’ın türbesinde vazife yapan bir türbedar çok fakir idi. Sultan Selim Han’ın büyük bir evliya olduğunu öğrenmişti. Fakat yıllardır bu türbede vazife yaptığı halde, hiçbir kerametini görmemişti. Bir gün kabre karşı durup, Selim Han’a hitaben;

”Evliyadan olduğunu duydum. Yıllarca türbedarlığını yapıyorum, hala yoksulluk içindeyim” dedi.

Sultan Selim Han ,o gece zamanın sultanı Abdülhamid Han hazretlerine rü’yada görünerek, durumu bildirdi. Padişah, o türbedarı sarayına çağırdı ve türbedeki durumları sordu.

Türbedar dünkü söylediği sözleri hatırlayarak, Abdülhamid Han’ın hadiseden haberdar olduğunu sezdi ve söylediklerini tekrar etti. Bunun üzerine Sultan Abdülhamid Han, o türbedara ihsanlarda bulundu ve maaşını artırdı.

Yavuz Sultan Selim

Memlük Sultanı Tumanbay çok büyük çabalarla yaptığı savaş hazırlıklarına rağmen 22 Ocak günü Ridaniye Savaşı’nı kaybetmekte olduğunu anlayınca en cesur askerleri ile bir birlik kurup Osmanlı komut merkezine bir baskın düzenledi. Sultan Selim’in otağı sandığı Veziriazam’ın çadırına girdi ve Veziriazam Hadım Sinan Paşa öldürüldü.

Bu suikast baskınında istenen hedefi bulamaması sonucu, Tumanbay savaş alanından kaçtı. Böylece 22 Ocak 1517’de Ridaniye Zaferi kazanılmış oldu. Fakat bu savaş çok zayiatli geçmiş ve her iki taraf da 25.000 kadar asker kaybetmiştir.

24 Ocak 1517’de Kahire alınmıştır. 4 Şubat 1517’de Yavuz törenle Kahire’ye girmiş ve Mısır Memlükleri’ne bağlı Abbasi halifeliğine son vermiştir.

Yavuz Sultan Selim

28 Ağustos 1516’da Halep’e giren Yavuz Sultan Selim hiçbir direnmeyle karşılaşmadan şehri almıştır. Hama, Humus ve Şam aynı şekilde teslim olurken, Lübnan emirleri de Osmanlı hakimiyetini kabul etmiştir. 21 Aralık, 1516’da Sadrazam Sinan Paşa komutasındaki Osmanlı ordusu Han Yunus Savaşında Canberdi Gazali’yi yenmiş, böylece Filistin yolu açılmıştır.

Yolunu devam eden Yavuz 30 Aralık 1516’da Kudüs’e girmiş ve Kudüs’deki kutsal yerleri ziyaret etmiştir. Osmanlı ordusu 2 Ocak 1517’de Gazze’ye girmiştir.

Mercidabık Savaşı’ndan sonra Memlük Devleti’nin başına geçen Tomanbay Osmanlı hakimiyetini kabul etmediği gibi barış teklifi için gelen Osmanlı elçisini de öldürtmüştür. Tomanbay, Venediklilerden top ve silah alarak Ridaniye’de kuvvetli bir savunma hattı kurmuştu. Yavuz Sultan Selim, ordusuyla birlikte Sina Çölü’nü 5 gün içinde şimdiki tank hızıyla geçerek, Ridaniye’de Memlük ordusu ile karşılaşmıştır. Hemen sahil yolunu bırakıp güneye şina çölüne doğru yönelip, hızla yol alıp Memlük Ordusu’na, El-Mukaddam Dağının etrafını dolaşarak güneyden saldıran Yavuz Sultan Selim, bu menevra sayesinde Memlük Ordusu’nun yönleri sabit olan toplarını etkisiz hale getirmiştir.

Yavuz Sultan Selim

Uzun Hasan’ın soyundan gelen Türkmen hükümdarların son gücünü, zaferle çıktığı Nahcivan (1501) ve Hemedan (1502) muharebelerinde kıran bu talihli fatih Şah İsmail’di. İki yıl önce (1500) Azerbaycan’ın başkenti Tebriz’i payitaht ittihaz eden bu talihli fatih, gençliğin verdiği güçle salladığı kılıcını dini fanatizmin ateşi ile birleştirdiği için Osmanlı İmparatorluğu için çok daha tehlikeli hale gelebilirdi. Zira aynı zamanda her yerde kolları olan bir tarikat olarak bilhassa Teke ve Hamid sancaklarında olmak üzere Osmanlı İmparatorluğu’nda sayısız taraftarı olan kendi öğretisinin de başı idi.

Sultan Bayezid ve Şah İsmail arasında çok geçmeden açık bir düşmanlığa dönüşen gergin ilişkilerin sebebi bu idi. İran Türkmen devletinin 1502’de zengin ve nadir bulunan hediyelerle İstanbul’a gönderdiği ilk elçi heyeti Sultan Bayezid tarafından iyi karşılanmış olmasına rağmen, belli bir dereceye kadar kendisi de fanatik olduğundan, Sultan Bayezid’in bu yeni Safevi öğretisinin imparatorluğunda yayılmasına tahammül etmesi mümkün değildi. Aniden Anadolu’da bu sapkın öğretiye mürid olduklarından şüphelenilen bütün insanları, bilhassa alimleri tutuklattı ve bu kimseleri hemen, başta fethedilen Modon ve Koron şehirleri olmak üzere, Mora’ya ve Arnavutluk’a yerleştirmek üzere gönderdi.

Hıncını çıkartmak için Bayezid adını verdiği semiz bir domuz besleyen -en azından anlatılanlar bu yönde idi- Şah İsmail bu harekete tabii ki çok öfkelendi.

Osmanlı İmparatorluğu Tarihi

Sultan Bayezid, yeniçerilerin şiddetli talepleri ve etkileri altına aldıkları İstanbul halkının baskıları üzerine 25 Nisan’da kendisine isyan eden oğlu lehine tahttan feragat etti. İstediği tek şey, kalan zamanlarını doğum yeri olan Dimetoka’da sessiz bir inzivaya çekilip yaşamaktı. İsteği kabul edildi ama yerine getirilemeyecekti. Zira İstanbul’da 20 gün kaldıktan sonra nihayet Dimetoka’ya gitmek üzere yola çıktığında, yolculuğunun daha üçüncü günü olan 26 Mayıs 1512’de Selim’in -en azından zamanın güvenilir tanıkları bu konuda hemfikirdir- Yahudi başhekimi aracılığıyla kendisine verdiği zehrin sonucunda hayatını kaybetti. Baba katlinin en önemli sebebi, Selim’in muhtemelen Bayezid’in kalan hazinelerle Şehzade Ahmed’i tahta geçirmeyi deneyebileceğine dair duyduğu korku idi.

Sultan Bayezid, fazla şanlı olmayan hükümdarlığının otuz birinci yılında 65 yaşında hayata veda etti. Selim, naaşını İstanbul’a geri getirtti ve babasının kendi adına inşa ettirmiş olduğu camiinin türbesinde defnettirdi.

Osmanlı İmparatorluğu Tarihi

Sultan Osman’ın kapıkulu askerleri tarafından katledilmesinin, taşradaki isyan hareketlerinin artmasında etkili olduğu kesindir. Bunlardan Erzurum Beylerbeyi Abaza Paşa daha Osman’ın katlinden evvel belki de verilen gizli bir emirle kaledeki yeniçerileri dışarı attı ve sekban askeri yazmaya başladı. Hatta Erzurum eyaletine bağlı Ahıska kalesindeki yeniçerilerden 70 kişiyi de öldürttü ve Gürcistan sınırlarını onlardan temizledi. Kethüdası Cafer’i bir miktar sekbanla Sivas’a gönderen Abaza, oradaki yeniçerilere karşı da tehdit vaziyeti aldı. Ancak bir süre Sivas’ta kalan Cafer Kethüda yeniçerileri tehdit ettiyse de onlardan kötek yedi ve Sivas’ı terk etmek zorunda kaldı. Bu gelişme üzerine çevresine 40 bin kişi toplayan Abaza Paşa Sivas’a gelmekte gecikmedi. Şehirde ne kadar yeniçeri varsa tespit ettiren Abaza, Kırkık Muslu, Hasan Çelebi ve Mahmud adlı üç namlı yeniçeriyi develer üzerinde çarmıha gerdirdi, omuzlarını delip bal mumları yerleştirdi ve bunları yakarak, ”Padişahlarına kıyan hainlerin hali budur” diyerek şehri dolaştırdı; ölmek üzerelerken yere yıkıp katlettirdi. Ardından yeniçeri, topçu, cebeci, acemi oğlan ve kuloğlu demeden bütün kapıkullarını öldürtüp evlerini bastı, mallarını sekbanlara dağıttırdı. Yanındaki sekban ve leventler işi daha da ileri götürüp İstanbul’u istila ve yağmalama sözlerini söylemeye başladılar.

Taşrada Abaza Paşa’dan başka isyan olayları da vukua geldi. Ezcümle Trablusşam Valisi Seyfeoğlu Yusuf Paşa o civardaki yeniçerileri kovarak kendine bağlı sekbanları güçlendirdi. Maraş Beylerbeyi Kalavun Yusuf Paşa da Abaza’ya destek verenlerdendi. Cahil ve cesur biri olan Abaza Paşa’nın kaleden attığı yeniçerilerden sağ kalanlar İstanbul’a gelip başlarına geleni anlatınca, Abaza Paşa görevden alınıp Sivas valiliğine atandıysa da o buna razı olmadığı gibi Kars ve Ahıska paşalarına da kalelerindeki yeniçerileri attırdı. Sultan Osman’ın katli kendisi için iyi bir isyan sebebiydi ve ona göre yeniçeriler padişah katiliydi.

4. Murad Şarkın Sultanı

Bağdat Kadısı Nuri Efendi ile Ulu Cami Hatibi Mehmed Efendi’yi huzuruna getirten Şah Abbas onları Hz Ebubekir ve Hz Ömer’i sövmeye zorladı. Ellerinin çözülmesi şartıyla bunu yapabileceğini söyleyen Nuri Efendi şahın yüzüne karşı, ”Sana ve senin gibi kafirden daha kötü ebedi mel’una bin lanet!” deyip, Dört Halife ile ilgili ayet ve hadisleri okudu.

Bunun üzerine Şah Abbas kadının çenesini deldirip diri diri hurma ağacına astırdı. Daha sonra Şiilerin şikayetçi olduğu hatip efendiye de ” Senin bütün suçlarını affedeyim, ilk iki halifeye söv” teklifinde bulundu. O da ellerini çözdürdükten sonra yüksekçe bir yere çıkıp, şaha kötü sözler söylemeye başladı.

Şah Abbas onu da aynı şekilde Kadı Nuri Efendi’nin yanına astırdı ve ”Ali’yi seven birer kurşun atsın” dedi. Böylece bu iki ilmiye mensubu Kızılbaş kurşunları altında şehit oldular.

4. Murad Şarkın Sultanı

Tam  bu sırada Manisa’da bulunan kardeşi Korkud, şehzadelerin katli dolayısıyla huzursuz olmuş, kardeşinin kendisine verdiği sözü tutmayacağı zehabına kapılmıştı. Ayrıca Korkud’un da saltanat için harekete geçeceği yolunda birtakım dedikodular yayılmaya başlamıştı. Hatta Korkud bu sıralar kardeşine bir mektup yazarak ”nifak ehlinin” boş durmayıp aleyhinde birçok asılsız haberler uydurduklarını, bunlara inanılmaması lazım geldiğini, kendisinin sadakatle hizmet etmekte olduğunu ifade etmişti.

Bu bakımdan iktidarda gözünün olmadığını vurgularcasına kardeşiyle yaptığı anlaşmaya sadık kalmak istemiş, sık sık da onu kendi durumu hakkında bilgilendirmeyi ihmal etmemişti. Hatta yanındaki kapı halkının çokluğunu dahi izah etmek mecburiyeti hissetmiş, Manisa’da bulunmasının kendisi için tehlikeli olduğunu, Şehzade Ahmed’in tasallutundan korktuğunu yazmıştı. Ayrıca sancağının değiştirilmesini bile teklif etmişti.

Kaynakların naklettiğine göre kardeşinden şüphelenen Selim, Bursa’dayken ona taraftarlarının ağzından saltanata davet mektupları yazdırarak nasıl davranacağını anlamaya çalışmıştı. Bu uydurma mektupların onun içindeki saltanat aşkını alevlendirdiği, yapılan tekliflere olumlu cevaplar verdiği, bu sevdasını anlatan mektuplar yazdığı, bunları da uydurma mektupları getiren 1. Selim’in adamına teslim ettiği ifade edilir.

Dönemin kaynaklarına rast gelinmeyen bu bilginin doğruluğu şüphelidir.

Fatih Sultan Mehmed’in daha önce yaşanan ve devleti uçurumun eşiğine getiren saltanat kavgaları dolayısıyla, devleti hanedanın çok üstünde tutma anlayışı, 1. Selim ile birlikte şimdi yeni bir merhale kazanmış oluyordu.

Bursa’da beş şehzadenin ”nizam-ı alem” için ortadan kaldırılmasından sonra 1. Selim, yine herhangi bir tehdit oluşturma ihtimaline karşı, ağabeyi Korkud’un da bertarafına karar vermişti. Avlanmak bahanesiyle yanında 10.000 kişi olduğu halde süratle Manisa dolayına geldi. Korkud’u sarayında kuşattı. Fakat Korkud, yakın adamı Piyale ile birlikte gizlice kaçmayı başardı. Amacı daha önce yaptığı gibi Mısır’a iltica etmekti.

Selim kardeşini yakalayamayınca bir süre Manisa dolayında onu arattı, sonra geri döndü. Bu sırada Korkud’un zengin kütüphanesini de İstanbul’a taşıtmıştı. Ardından yolladığı adamlarla ağabeyinin izini buldurmaya çalıştı. Korkud, Tekeili yöresinde bir mağarada saklanırken yakalandı, Bursa’ ya götürülürken gelen bir emirle Eğrigöz kasabası yakınlarında boğularak öldürüldü (12 Mart 1513). Cenazesi Bursa’ya nekledilip Orhan Gazi türbesi’ne defnedildi.

Yavuz Sultan Selim

Sultan’ın Casusları’nda şöyle bir ifadeniz vardı: ”Dönemin yükselen bir başka korsanı da Turgud Reis’tir… Modern tarih yazımında Barbaros’un halefi gibi gösterilir. Ancak durum bu kadar basit değildir.” Durum tam olarak nedir hocam ve Turgud Reis kimdir?

Turgud Reis Türk asıllıydı. Gelibolulu bir aileden geliyor. Barbaros’tan bağımsız olarak Cerbe ve İtalya’ya saldırmayı tercih ediyordu. Sonradan Trablusgarp’a beylerbeyi atanacak. Dolayısıyla Turgud, Barbaros’un yaveri gibi lanse edilmemeli. Beraber sefere çıktıkları olmuştur evet, ama korsanlık kariyerleri farklı gelişmiş.

Başka bir problem şu; Barbaros öldükten sonra Turgud direkt onun yerine geçmedi, zaten 1540’ların sonunda Osmanlı ile de arası bozuktu. Çünkü Osmanlılar, İspanyollar ile barış yaptığı halde Turgud korsanlık yapmaya devam etti ve İstanbul’u dinlemedi; zira ekmeğini oradan kazanıyor. Benzer tutumları Avusturya serhaddinde de görebiliriz. Buradaki akıncılar savaşın bitmesine rağmen yağmaya devam eder, çünkü adamların başlıca geçim kaynağı o. Bu yağma belirli bir ölçüde kaldığı sürece iki başkent tarafından da hoş görülür, buna ”Kleinkrieg” yani ‘ufak savaş’ denirdi. Ancak Turgud işi büyütüp Tunus sahillerindeki Mehdiye’yi fethedince problem çıkacak ve Habsburg donanmasını üstüne çekecek. 1550’de bu donanma Mehdiye’ye saldırınca da Osmanlılar sessiz kalamıyor ve iki büyük imparatorluk arasındaki barışı bozan Turgud oluyor.

Emrah Safa Gürkan

Bu kardeşler Batılı kaynaklarda Barbaros kardeşler olarak mı geçiyordu yoksa sadece Hızır’a mı Barbaros denilmişti?

Aslında ilk başta Oruç’a Barbaros deniyor. Yani bunlar beraber hareket ettikleri için karıştırılıyorlar. Sürekli Barbaros dedikleri kişi Oruç’tu. Bununla ilgili çeşitli teoriler var. Kırmızı sakalından geldiği söyleniyor Barbaros’un, böyle bir imparator da var. Halil İnalcık bunun Baba Oruç’tan geldiğini söyler ama kesin bir şey söylemek zor… Olabilir mi? Evet, çünkü bazen s ile ç yer değiştirebilir ama kesin bir şey yok. Oruç ölünce Tlemsen’de 151’de Barbaros Hayreddin yani Hızır, ”Barbaros’ olarak devam ediyor. Kendi de bu lakabı üstlenmiş ki kendisine adanan kitap Gazavat-ı Hayreddin Paşa’da da bazen Barbaroşo diye geçer.

Emrah Safa Gürkan

Yavuz Sultan Selim döneminde Kürtlerin Osmanlılara katılmalarını ve onun biraz öncesinde Şah İsmail’e karşı ortak hareket etmelerini nasıl açıklarız?

Her ikisi için ortak bir düşman söz konusu. Halbuki kendilerini idare etmeleri için imkan veriliyor. Ama kıyamet ilk ne zaman kopuyor? 19. yüzyılda Tanzimat Dönemi’nin reformlarıyla, merkezileşmeyle birlikte bu aşiretlerin hoşlarına gitmeyen mükellefiyetler ve yeni yapılanmalar ortaya çıkıyor. İşte o zaman Yezdan’ı Şeref veya Şeyh Ubeydullah ayaklanmaları oluyor. Tanzimat Devri’nin Türkiye tarihindeki en büyük özelliği, göçebe yahut yarı göçebe aşiretlerin yerleştirilmesidir. Bunun ne kadar zor olduğunu, ne kadar büyük tepkiler yarattığını Doğu’dan evvel Orta Anadolu’da ve bilhassa Çukurova’da görüyoruz. Bütün o aşiretler hareketleniyor. Çünkü Türkiye merkezileşiyor ve toprak kıymetleniyor. Toprağa yerleşiyorlar ve toprak işleniyor, bu çok önemli bir noktadır ki asıl çalkantı orada başlıyor.

İlber Ortaylı

Ailede ilk başta dikkat çeken kişi Oruç Reis olsa gerek… Fırtınalı bir hayatı olmuş. Biraz ondan söz eder misiniz?

Gençken denizciliğe başlayan ve bir noktada ticarete atılan biri. Daha sonra Rodos Şövalyeleri’ne esir düşüyor. Bunlar Saint-Jean Tarikatı diye bilinen, ta Haçlı Seferleri döneminde ortaya çıkmış bir tarikat. Bu tarikatın görevi aslında hacca giden insanlara tıbbi destek sağlamaktı. Ama sonra oradan kovulunca Rodos’a yerleşip korsanlık yapmaya başlıyor ve Müslüman gemi kıyılarına saldırıyorlar. Oruç işte bunlara esir düşünce Hayreddin de Bodrum’a gidiyor ve uzun pazarlıklardan sonra fidyesini ödeyip abisini serbest bıraktırıyor. Daha sonra iki kardeş tekrar denize açılıyorlar.

Emrah Safa Gürkan